WONDERFUL LIFE

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΕΠΕΙΔΗ
η ζωή είναι υπέροχη
ας αφήσουμε ότι μας βαραίνει
να το πάρει μαζί του ο χρόνος που φεύγει.


Ας υποδεχτούμε τον καινούριο
πιο αισιόδοξα γι αυτά που θα μας φέρει
αντλώντας δύναμη από έναν φίλο
ή ακόμη καλύτερα κάνοντας
φίλο μας τον εαυτό μας.



ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Η φωτογραφία είναι από το ιστολόγιο μωβ στιγμές

Διατίθεται απόγνωσις

εις αρίστην καταστασιν,

και ευρύχωρον αδιέξοδον.

Σε τιμές ευκαιρίας.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον

έδαφος πωλείται

ελλείψει τύχης και διαθέσεως.

Και χρόνος αμεταχείριστος εντελώς.

Πληροφορίαι: Αδιέξοδον.

Ώρα: Πάσα.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Katsimihas - Το κορίτσι με τα σπίρτα

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ

από το ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ

του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

... Βλέπετε αὐτὸ τὸ χάλασμα, τὸ Καλύβι τῆς Λουλούδως, ποὺ λένε πῶς εἶναι στοιχειωμένο; Ἐδῶ τὸν παλαιὸν καιρὸ ἐκατοικοῦσε μιὰ κόρη, ἡ Λουλούδω, ὁποὺ τὴν εἶχαν ὀνοματίσει γιὰ τὴν ἐμορφιά της, - ἔλαμπε ὁ ἥλιος, ἔλαμπε κι αὐτὴ - μαζὶ μὲ τὸν πατέρα της τὸν γερό-Θεριὰ (ἑλληνικὰ τὸν ἔλεγαν Θηρέα), ὅπου ἐκυνηγοῦσε ὅλους τους Δράκους καὶ τὰ Στοιχειά, μὲ τὴν ἀσημένια σαγίτα καὶ μὲ φαρμακωμένα βέλη. Ἕνα Βασιλόπουλο ἀπὸ τὰ ξένα τὴν ἀγάπησε τὴν ὄμορφη Λουλούδω. Τῆς ἔδωκε τὸ δαχτυλίδι του, κ᾿ ἐκίνησε νὰ πάῃ στὸ σεφέρι καὶ τῆς ἔταξε μὲ ὅρκον ὅτι, ἅμα νικήση τοὺς βαρβάρους, τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ γεννηθῆ ὁ Χριστός, θὰ ἔρθη νὰ τὴν στεφανωθῇ.
»Ἐπῆγε τὸ Βασιλόπουλο. Ἔμεινεν ἡ Λουλούδω, ρίχνοντας τὰ δάκρυά της στὸ κῦμα, στὸν ἀέρα στέλνοντας τοὺς ἀναστεναγμούς της, καὶ τὴν προσευχὴ στὰ οὐράνια, νὰ βγῆ νικητὴς τὸ Βασιλόπουλο, νὰ ἔρθη ἡ μέρα ποὺ θὰ γεννηθῆ ὁ Χριστός, νὰ γυρίση ὁ σαστικός της νὰ τὴν στεφανωθῆ.
»Ἔφτασε ἡ μέρα ποὺ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. Ἡ Παναγία μὲ ἀστραφτερὸ πρόσωπο, χωρὶς πόνο, χωρὶς βοήθεια, γέννησε τὸ Βρέφος μὲς στὴ Σπηλιά, τὸ ἐσήκωσε, τὸ ἐσπαργάνωσε μὲ χαρά, καὶ τὸ ῾βαλε στὸ παχνί, γιὰ νὰ τὸ κοιμίση. Ἕνα βοϊδάκι κ᾿ ἕνα γαϊδουράκι ἐσίμωσαν τὰ χνῶτα τοὺς στὸ παχνὶ κ᾿ ἐφυσοῦσαν μαλακὰ νὰ ζεστάνουν τὸ θεῖο Βρέφος. Νά, τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
»Ἦρθαν οἱ βοσκοί, δυὸ γέροι μὲ μακριὰ ἄσπρα μαλλιά, μὲ τὶς μαγκοῦρες τους, ἕνα βοσκόπουλο μὲ τὴ φλογέρα του, θαμπωμένοι, ξαφνιασμένοι, κ᾿ ἔπεσαν κ᾿ ἐπροσκύνησαν τὸ θεῖο Βρέφος. Εἶχαν ἰδεῖ τὸν Ἄγγελον ἀστραπόμορφον, μὲ χρυσογάλανα λευκὰ φτερά, εἶχαν ἀκούσει τ᾿ ἀγγελούδια ποὺ ἔψαλλαν: Δόξα ἐν ὑφίστοις Θεῷ! Ἔμειναν γονατιστοί, μ᾿ ἐκστατικὰ μάτια, κάτω ἀπὸ τὸ παχνί, πολλὴν ὥρα, κ᾿ ἐλάτρευαν ἀχόρταγα τὸ θάμα τὸ οὐράνιο. Νά! τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
»Ἔφτασαν κ᾿ οἱ τρεῖς Μάγοι, καβάλα στὶς καμῆλες τους. Εἶχαν χρυσὲς μίτρες στὸ κεφάλι, κ᾿ ἐφοροῦσαν μακριὲς γοῦνες μὲ πορφύρα κατακόκκινη. Καὶ τ᾿ ἀστεράκι, ἕνα λαμπρὸ χρυσὸ ἀστέρι, ἐχαμήλωσε κ᾿ ἐκάθισε στὴ σκεπὴ τῆς Σπηλιᾶς, κι ἔλαμπε μὲ γλυκὸ οὐράνιο φῶς, ποὺ παραμέριζε τῆς νύχτας τὸ σκοτάδι. Οἱ τρεῖς βασιλικοὶ γέροι ξεπέζεψαν ἀπ᾿ τὶς καμῆλες τους, ἐμπήκαν στὸ Σπήλαιο, κ᾿ ἔπεσαν κ᾿ ἐπροσκύνησαν τὸ Παιδί. Ἄνοιξαν τὰ πλούσια τὰ δισάκια τους, κ᾿ ἐπρόσφεραν δῶρα: χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν.
- »Νά! τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!
»Πέρασαν τὰ Χριστούγεννα, τελειώθηκε τὸ μυστήριο, ἔγινε ἡ σωτηρία, καὶ τὸ Βασιλόπουλο δὲν ᾖρθε νὰ πάρη τὴν Λουλούδω! Οἱ βάρβαροι εἶχαν πάρει σκλάβο τὸ Βασιλόπουλο. Τὸ φουσάτο του εἶχε νικήσει στὴν ἀρχή, τὰ φλάμπουρά του εἶχαν κυριέψει μὲ ἀλαλαγμὸ τὰ κάστρα τῶν βαρβάρων. Τὸ Βασιλόπουλο εἶχε χυμήξει μὲ ἀκράτητην ὁρμή, ἀπάνω στὸ μούστωμα καὶ στὴ μέθη τῆς νίκης. Οἱ βάρβαροι μὲ δόλο τὸν εἶχαν αἰχμαλωτίσει!
»Τὰ δάκρυα τῆς κόρης ἐπίκραναν τὸ κῦμα τ᾿ ἁρμυρό, οἱ ἀναστεναγμοί της ἐδιαλύθηκαν στὸν ἀέρα, κ᾿ ἡ προσευχή της ἔπεσε πίσω στὴ γῆ, χωρὶς νὰ φθάση στὸ θρόνο τοῦ Μεγαλοδύναμου. Ἕνα λουλουδάκι ἀόρατο, μοσχομυρισμένο, φύτρωσε ἀνάμεσα στοὺς δυὸ αὐτοὺς βράχους, ὁποὺ τὸ λὲν Ἀνθὸς τοῦ Γιαλοῦ, ἀλλὰ μάτι δὲν τὸ βλέπει. Καὶ τὸ Βασιλόπουλο, ποὺ εἶχε πέσει στὰ χέρια τῶν βαρβάρων, ἐπαρακάλεσε νὰ γίνῃ Σπίθα, φωτιὰ τοῦ πελάγους, γιὰ νὰ φτάση ἐγκαίρως, ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ γεννᾶται ὁ Χριστός, νὰ φυλάξη τὸν ὅρκο του, ποὺ εἶχε δώσει στὴ Λουλούδω.
»Μερικοὶ λένε, πῶς τὸ Ἄνθος τοῦ Γιαλοῦ ἔγινε ἀνθός, ἀφρὸς τοῦ κύματος. Κ᾿ ἡ Σπίθα ἐκείνη, ἡ φωτιὰ τοῦ πελάγου ποὺ εἶδες, Μάνο, εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Βασιλόπουλου, ποὺ ἔλιωνε, σβήσθηκε στὰ σίδερα τῆς σκλαβιᾶς, καὶ κανεὶς δὲν τὴν βλέπει πιά, παρὰ μόνον ὅσοι ἦταν καθαροὶ τὸν παλαιὸν καιρόν, καὶ οἱ ἐλαφροΐσκιωτοι στὰ χρόνια μας».

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ-ΜΟΝΑΞΙΑ

Κάτσε δίπλα μου πάλι κι απόψε

από παιδί ψάχνω να με βρω

μην φοβηθείς της νύχτας τη βαριά σιωπή

άσε τον εαυτό σου λεύτερο

δεν έχουν τόπο στη παρέα μας τα δήθεν

κι εγώ , το ξέρεις , είμαι ανοιχτή σ΄ότι κι αν πεις.

Της μοναξιάς τη λέλαπα ξόρκισε μ΄ένα δάκρυ

κι αν η καρδιά κουράστηκε από την αδιαφορία

κοίτα στα μάτια μου και θα το δεις

είμαι εδώ για σένα πάντα και σε νοιάζομαι

Ψάχνω δυο μάτια να ξεκουράσω το βλέμμα μου

μια ψυχή ανοιχτή σα μαγιάτικο γαρύφαλλο

ένα ζευγάρι χέρια ν΄αντέξουν τα κρύα δικά μου.

Ίσως μου πεις "ζητάς πολλά ..."

Ναι μα τα δίνω όλα !

ΑΣΣΗ Τ.

Είμαστε το αρνητικό του ονείρου

γι΄ αυτό φαινόμαστε μαύροι κι άσπροι

και ζούμε τη φθορά πάνω

σε μια ελάχιστη πραγματικότητα

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Οι άγγελοι είναι λευκοί πυρωμένοι λευκοί

και το μάτι μαραίνεται που θα τους αντικρίσει

και δεν υπάρχει άλλος τρόπος

πρέπει να γίνεις σαν τη πέτρα

όταν γυρεύεις τη συναναστροφή τους.

κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπέιρεις

το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων

γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά

κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του ανθρώπου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Άγγελε συ που κάπου εδώ γύρω πετάς ,

Πολυπαθής κι αόρατος ,

πιάσε μου το χέρι

Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες οι άνθρωποι

Κι είναι ανάγκη να μείνω απ΄τους απ΄έξω.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Θέλω

Να γίνει ο κόσμος
Πιο ωραίος,
Να πάψει
Κάτω απ΄το άσπρο
κι απαλό σαν το μετάξι χιόνι
Να βασιλεύει η ατιμία,
Θέλω
Να μη σκίάζονται
Τα μωρά στις κούνιες τους.
Να μην κομματιάζονται
Οι ολοζώντανοι
Ολόθερμοι
Άνθρωποι
Αφήστε, κάτω απ΄το άσπρο
Κι απαλό σαν το μετάξι χιόνι
Να γίνουν αληθινά τα όνειρά μας

.........................................................

Αχ πόσο είναι πικρό
Να μένεις έτσι σιωπηλός
Στα χέρια των φονιάδων
Την ώρα που στενάζει ο λαός
Όταν δουλεύουν στραβά τα εργοστάσια
Όταν δεν καλλιεργείται σωστά η γη
Όταν ο πρώτος λογίζεται τελευταίος
Κι οι τελευταίοι γίνονται αρχηγοί

............................................................

ΑΤΑΟΛ ΜΠΕΧΡΑΜΟΓΛΟΥ

ΝΤΡΟΠΗ

Ντροπή στη κοινωνία που σκότωσε ένα παιδί.

Ντροπή στη κοινωνία που οπλίζει το χέρι ανίδεων

ανεκπαίδευτων και φοβισμένων ανθρωπάκων

Ντροπή στους όποιους υπέυθυνους που κατόπιν

εορτής προσπαθούν να μαζέψουν τα αμάζευτα.

Ντροπή στη κοινωνία που αντί να ενσταλάζει στα παιδιά

πολιτισμό τα δηλητηριάζει με οργή και θυμό τέτοιου

επιπέδου που να καίνε την Ελλάδα.

ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ