ΑΓΩΝΕΣ ΚΙ ΑΓΩΝΙΕΣ

 Το βράδυ της 17ης Νοέμβρη , αφού καταλάγιασε ο αχός των διαδηλωτών
 στο κέντρο της Αθήνας , περπάτησα από το Σύνταγμα
στην Ομόνοια μέσω Σταδίου.
Είχα καιρό να περπατήσω βραδάκι και μάλιστα χειμώνα σ΄αυτές της γειτονιές.
Όλοι γνωρίζουμε βέβαια τι συμβαίνει , μα όταν το βλέπεις με τα μάτια σου είναι αλλιώς.

Δεκάδες άστεγοι είχαν πιάσει τις θέσεις τους στα πεζοδρόμια
και κοιμόντουσαν. Οι καλύτερες θέσεις είναι πάνω από τους αεραγωγούς
των σταθμών του μετρό. Εκεί εξασφαλίζουν και θέρμανση.
Οι πιο ισχυροί τις κατακτούν αυτές και τις υπερασπίζονται ακόμη και με
μαχαίρια.Και γιατί όχι , τι έχουν άλλο να χάσουν ?

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι?
Εύκολα τους κατηγοριοποιούμε σε ναρκομανείς και ψυχικά διαταραγμένους και
τους διαγράφουμε από το μυαλό και τη σκέψη μας.Ολοένα πληθαίνουν και όσο
η οικονομική κρίση εξαπλώνεται θα γίνονται όλο και περισσότεροι.
Η κοινωνία μας στην οργανωμένη μορφή της τους αγνοεί.

Και εμείς η κοινωνία των ανθρώπων τι κάνουμε γι αυτούς ? τι μπορούμε να κάνουμε ?

                     Σε όλους μας νομίζω αρέσει να αναπολούμε και ενίοτε
 να επισκεπτόμαστε,αγαπημένους τόπους.
Τόπους που συνδέονται με συγκεκριμένες περιόδους της ζωής μας ,
που μας σημάδεψαν είτε  όμορφα είτε άσχημα.
                         Έτσι περνάω που και που από αυτόν τον ιστότοπο
ψάχνοντας στα αναγνώσματα φίλων να δω τη δική τους πορεία
στο χρόνο και στη ζωή. Άλλοι έφυγαν , άλλοι επέστρεψαν κι άλλοι
 συνεχίζουν να ομορφαίνουν σταθερά ,  αυτόν τον τόπο και χαίρομαι
 γι αυτό.